Калі мы падчас забываемся і ўяўляем сябе бессмяротнымі, наколькі асвяжаюча дзейнічае на нас гэтае Memento mori (лац. - помні пра смерць). Быць гатовым да смерці і не баяцца думаць пра яе – гэта глыбока ўпісана ў каталіцкую духоўнасць. І неяк дзіўна, што ёсць многа няверуючых людзей, якія не баяцца смерці. Але не аб чым добрым іхняя “смеласць” не гаворыць. Гэтая тэма для такіх людзей можа быць і зусім  незразумелай, яны гэта і чытаць не будуць. Для таго, каб правільна разумець, аб чым гаворка, трэба мець страх Божы і богашуканне. Гэта два найважнейшыя дары, якія ляжаць ў аснове здаровай рэлігійнасці. Без богабаязнасці немагчыма служыць Богу, немагчыма распазнаваць дары духоўныя (харызмы), а нават і досвед любові тады застаецца незразумелым. Без гэтых двух дароў хрысціянін раней ці пазней вязне ў эмоцыях і амбіцыях, страхах, нездаровай самадастатковасці.