Мк 10, 46–52
"У той час, калі Езус выходзіў з Ерыхона са сваімі вучнямі і з вялікім натоўпам, Бартымэй, сын Тымэя, сляпы жабрак, сядзеў каля дарогі.
Пачуўшы, што гэта Езус Назаранін, ён пачаў крычаць: "Езусе, Сыне Давіда, змілуйся нада мною. Многія загадвалі яму замоўкнуць, але ён яшчэ мацней крычаў: Сыне Давіда, змілуйся нада мною."
Езус спыніўся і сказаў: "Паклічце яго". І паклікалі сляпога, кажучы яму: "Смялей, уставай, Ён кліча цябе". Скінуўшы плашч, той падскочыў і падышоў да Езуса.
І адказваючы яму, Езус сказаў: "Што хочаш, каб Я зрабіў табе?" Сляпы сказаў Яму: "Настаўнік, каб я зноў бачыў". Езус сказаў яму: "Ідзі, вера твая вылечыла цябе". І той адразу пачаў бачыць, і пайшоў за Езусам па дарозе."
Менавіта на гэтую тэму і праходзіў дыялог а. Паўла з дзецьмі, якія заўсёды вельмі актыўна і з радасцю удзельнічаюць у гэтых размовах. І хоць часам бывае нялёгка растлумачыць дзецям сур'ёзныя рэчы, але у а. Паўла гэта атрымліваецца заўсёды. Вось і сёння, на прыкладзе чытання святога Евангелля паводле Марка, ён вельмі яскрава растлумачыў дзецям (дарэчы і прысутным дарослым таксама :)), што ніколі не трэба слухаць галасы, якія спрабуюць адвярнуць нас ад Бога, а наадварот - як мага больш настойліва, як Бартымэй, усё мацней і мацней звяртацца да Яго. Асабліва ў той час, калі ўсе зямныя сродкі ўжо не дапамагаюць. І гэта будзе дарога да новага духоўнага жыцця. І з'явіцца мужнасць ісці далей з усведамленнем таго, што мы страцілі надзею не ў канчатковай перамозе, а ў сродках, якія ўжывалі ў яе дасягненні.

















